Πόσο θα ήθελε να εκμεταλλευόταν, καλύτερα, να χρησιμοποιούσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου ζωής της. Χρόνου ζωής της την διάρκεια του οποίου και βεβαίως παντελώς αγνοούσε!
Πόσο θα ήθελε να ζήσει το κάθε πραγματικό δευτερόλεπτο της! Πόσο διακαώς επιθυμούσε να ζει σε μια συνεχή χαρά, έστω ανακούφιση, στην καλύτερη βέβαια περίπτωση ευτυχία!
Αυτό που την περίοδο αυτή, της ενηλικίωσής της την βοηθούσε ήταν οι εσωτερικοί της διάλογοι. Η συζήτηση δηλαδή με αυτό τον βαθύ της εαυτό, ένα είδος alter ego, μια εικόνα που συχνά έχανε ή απομακρυνόταν, πάντα όμως συνέχιζε να είναι η μορφή της καλύτερης της φίλης. Έψαχνε πάντα να βρει χρόνο σιωπής από τον πολύτιμο χρόνο ζωής της, να απομακρυνθεί από το βουητό του κόσμου και να περιμένει την συνάντηση με το «μέσα» της.
Η Γιασεμή ενηλικιώθηκε όπως ένα λουλούδι. Μεγάλωσε από μόνη της, ποτισμένη μονάχα από το πολύτιμο νερό της περίσσειας αγάπης της γιαγιάς της. Οι γονείς της χώρισαν σαν αυτή γεννήθηκε.
Η γιαγιά και η εγγονή με το ίδιο όνομα μεγάλωσαν μαζί.
– Γεννήθηκες για να ανθίζεις, να μαραζώνεις και να ξανανθίζεις λουλουδάκι μου, θυμάται να της λέει συχνά.
– Με βλέπεις εμένα, την ρωτούσε η γιαγιά καθώς πότιζε τις πανέμορφες γλάστρες της πίσω μικρής αυλίτσας, πόσες φορές νομίζεις έχω ανθίσει;
– Πολλές, πάρα πολλές γιαγιάκα, της απαντούσε η μικρούλα.
– Πάντα θα ανθίζω μια φορά παραπάνω από τις φορές που έχω μαραζώσει, της κατέληγε. Και αυτή είναι η μοναδική ευχή που σου δίνω όμορφο λουλούδι της ζωής μου, γλυκιά μου μυρωδιά.
Η δεκαοχτάχρονη πλέον Γιασεμή μένει πια μονάχη στο σπίτι της γιαγιάς της που το κληρονόμησε. Δεν ξεχνά να έχει πάντα τα δυο μεγάλα βάζα του σπιτιού γεμάτα με φρέσκα λουλούδια. Ποτίζει με περίσσεια φροντίδα και αγάπη τις πολλές γλάστρες στην πίσω μικρή αυλή της ισόγειας κατοικίας.
Τις τελευταίες σαράντα μέρες από τον θάνατο της γιαγιάς της προσπαθεί εναγωνίως να συναντηθεί με το «μέσα» της. Έχει τόσες πολλές ερωτήσεις να θέσει. Και η αλήθεια της είναι ότι με αυτήν που θα ήθελε να συναντηθεί περισσότερο είναι με την γιαγιά την Γιασεμή.
– Σαν ανθίσω για τελευταία φορά, γλυκιά μου μυρωδιά, της είπε λίγες μέρες πριν «φύγει», η γιαγιά από έμφραγμα, να μην ξεχνάς να ποτίζεις τα λουλούδια μας. Να μην ξεχνάς όμως να ποτίζεις και τον εαυτό σου με περίσσεια φροντίδα και αγάπη λουλουδάκι μου. Και έτσι πάντα θα ξανανθίζεις.
Η Γιασεμή βλέπει ένα όνειρο. Η Γιασεμή είναι θλιμμένη κάτω από μια ομπρέλα. Η βροχή της λύπης της, την ποτίζει με περίσσεια δύναμη.
Η Γιασεμή αφήνεται σε αυτήν την καθαρότητα της.
Η Γιασεμή, ναι βιώνει, ναι ζει δευτερόλεπτα της πολύτιμης ζωής της γεμάτα από χαρά, ανακούφιση σίγουρα.
Η Γιασεμή αρχίζει να μυρίζει σαν την γιαγιά της.
Η Γιασεμή μοσχοβολά.
Η Γιασεμή ξανάνθισε.
teatrofatses 